Франсис Нгану сè уште може да се сети на сонот што го сонувал кога имал 10 кодини, додека, со лопата товарал песок во камиони на пеколна жештина, тоа не беше да стане шампион на UFC во тешка категорија.
Тој сон дојде подоцна. Не, растејќи во планинскиот град Бати во Камерун, младиот Нагану сакаше да биде возач на камион.
„Најголемиот сон во таа средина е да станете возач на камион и уште подобро, сопственик на камион бидејќи се на врвот на синџирот на команда во бизнисот со песок“, објасни тој.
Рударската работа беше исто толку исцрпувачка колку и опасна, а сепак за Нгану, млад човек без страв, тоа беше начин за да преживее.
Нгану знае како е да се нема ништо. Сиромаштијата владееше низ неговиот град и земјата Камерун. Тој почувствува дека недостатокот на можности ги спречува децата да сонуваат.
„Во Камерун, децата имаат многу проблеми“, изјави Нгану во 2017 година.
„Тие мислат дека сè е изгубено пред да се родат. Се чини дека не смеат да сонуваат. Не им е дозволено да бидат амбициозни“.
„Тие едноставно прифаќаат да бидат жртва на нивниот живот“.
Нгану не би бил спречен. Недостаток на храна дома значеше борба за опстанок и од рана возраст неговите борбени инстинкти беа остри.
Пребарувал во канти во потрага по храна и честопати наоѓал несакани посетители кои му се придружуваа во копањето на ѓубрето.
„Мораше да одите навечер на пазар за да најдете храна во ѓубре“, рече Нгану.
„Понекогаш се расправав со стаорци во ѓубре велејќи:„ Тргни се од овој домат, тоа е мој, овој расипан домат е мој, а не твој “.
Луѓето му се смееле, рече подоцна, бидејќи се осмели да сонува и да го имитира неговиот херој Мајк Тајсон.
Откако го напуштил училиштето на 17 години, мисијата била да се бори не само затоа што го идолизирал Тајсон, туку и да обезбеди поинаков живот за неговата мајка и неговите браќа и сестри. Борбата траеше доволно долго.
За некое време тој требаше да биде реален. Пет години како возач на моторцикл во неговиот роден Камерун обезбедило приход, но нешто недостасуваше. Требаше повторно да сонува.
Така тој го продал моторот. Неговото семејство мислело дека полудел, бидејќи го продал клучниот дел од изворот на приход.
И покрај презирот, тој ќе стане како неговиот татко, познат уличен борец во Камерун, Нгану се пресели во Дуала – најголемиот град во земјата.
Таму студирал бокс, уметничка форма и како да го подобри својот занает.
Но, како што поминуваа годините, тој го надраснал Камерун. Неговото семејство сè уште се борело со сиромаштијата, но неговата потреба да стигне до Франција станувала поголема.
Тоа било долг пат кој траел 14 месеци со шест неуспешни обиди.
„Не можев да одам на аеродромот и да се качам на авион за Франција – морав да ги искористам сите задни врати за да стигнам таму“, рече еднаш Нгану.
Чекор еден беше преминување на отворената граница кон Нигерија, одејќи север кон Јола.
„Тоа беше игра. Требаше да знаете како да криете пари “, се присетува Нагану.
Сега работите станале озбилни бидејќи професионалните шверцери му помогнале и го однеле преку Нигер во Алжир. Ова беше, без хипербола, е најголемата борба што ја имал Нагану некогаш.
Преминувањето на пустината Сахара е опасна задача на која малкумина се осмелуваат, но Нагану бил решена да ја исполни својата цел да дојде во Европа, тој пиел вода од бунар полн со мртви животни за да се осигура дека неговите напори досега не биле залудни.
„Беше толку валкано“, рече тој. „Можеби ќе ја испијам оваа вода и ќе умрам – но ако не ја пијам оваа вода, во секој случај ќе умрам. Па јас ја испив “.
Алжир до Мароко било една незгодна навигација, но од Мароко до Шпанија било друга и била онаа каде што играта на мачка и глушец на Нгану со властите завршила нагло.
Притворен од шпанските власти откако преминал со брод, Нгану морал да мине два месеци во затвор пред да му биде доделен статус на бегалец.
Тој напиша на Твитер: „До тогаш немав ништо друго освен сон и вера да го остварам тоа. Некои луѓе ќе ви кажат дека е предоцна, дека не можете да успеете, дека не е наменето за вас, дека не вредите или дека не можете да успеете без нив (додека нивните животи не се пример за успех). Тие гласови се секогаш зад аголот за да ве натераат да се откажете од сонот“.
На крајот, тој успеа да влезе во Франција.
Но и тогаш животот се обидел да му го попречи сонот, Нагану имал потешкотии во проноѓање на теретана која ќе му дозволи да тренира, но чим тој влегол низ вратата, тренерите знаеле дека ѕвездата е родена.
Му биле дадени совети да премине од бокс на Мешани боречки вештини – тоа беше нешто на што предходно не размислил, но наскоро се покажа дека тоа му доаѓа природно.
Требаше да знае. Неговиот чичко Морис беше црн појас во карате – нешто во гените на семејството.
Беше 2015 година кога незамисливото стана разумно,UFC договорот му овозможи да се бори против Луис Хенрике. Уништувачкиот нокаут во вториот круг го даде зеленото светло за следниот чекор.
Следниот беше Кертис Блејдс. Претепан. Па Бојан Михајловиќ. Претепан. Ентони Хамилтон. Претепан. Нагану работеше толку напорно само за да излезе од Африка, тој немаше да падне без вистинска борба.
Андреј Арловски и Алистер Оверим беа следните двајца што паднаа, а потоа дојде Стипе Миочиќ.
„По неколку борби во ММА и три во УФЦ, мојата заштеда беше доволно за да купам стар камион за околу 30 илјади американски долари, така што мојот брат кој тогаш беше невработен може да вози и да обезбеди пари за семејството“.
„И го купив камионот во Октомври 2016 година и бев среќен што отстварив еден од моите детски соништа“.
„Но, она што ме направи најсреќен беа слики од мајка ми насмеана пред камионот, се следаше дека таа го гледа светлото на крајот од тунелот“.
„Токму во тој момент, иако бев без пари и моите комунални услуги не можеа да ми стигнат до мојата следна плата од мојата борба во Олбани 9/12/2016, се чувствував како да успеав“.
„Моите поранешни соработници товареа камион, а сестра ми играше фрлајќи песок во него, тоа беше пресвртница за моето семејство“.
