Доаѓа дома Стојан и ву вика на Стојанку:
-Стојанќе, ќе те оставу.
-Зашто бре Стојане?
-Низ град се зборе дека си се сек*ала многу.
-Стојане, да те питам неколку работе, па после ме остављај. Чувам ли ти децу?
-Стојанќе, што е право право е, немам никакву примедбу за тој.
-Стојане, готву ли ти убаво?
-Стојанќе, што е право право е. К’т направиш едење иде ми се и прсти да си изеду, толку укусно куваш.
-Перу ли те?
-Не можу да се пожалу. Никат ни мене ни деца не си пуштила не прани и не пеглани од дома да искочемо.
-Оште овој Стојане. К’т се*само, праву ли ти ОСМИЦЕ?
-Леле Стојанќе, немој да спомињаш ОСМИЦЕ. Од тија твој ОСМИЦЕ иде ми се да побрлавеју. Толку ми е убаво.
-Е па овакој мој Стојане. ОСМИЦЕ не се учив у купатило и у кујну.
